Γράφει η Φιλόλογος Καζιόλα Σωτηρία

Παρακολουθώντας το video τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν ανάμεικτα. Αυτό με ώθησε στο να γράψω εδώ τη γνώμη μου πολύ πιο παραστατικά από όσο πίστευα ότι θα το κάνω εξαρχής.

Χαμογέλασα με το "θαύμα της ζωής" μέχρι τη στιγμή που το μωρό εμφανίστηκε. Τότε, τη χαρά διαδέχθηκε το ξάφνιασμα, μετά το γέλιο, στη συνέχεια η έκπληξη. Σε εκείνο το στάδιο προβληματίστηκα πολύ. Αγχώθηκα, για να μην πω ότι πανικοβλήθηκα. Ένιωσα επιρρεπής σε αυτήν την ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ που έβλεπα μπροστά μου να είναι έρμαιο στα χέρια ενός..νεογέννητου. Αμφισβήτησα και αμέσως συνειδητοποίησα πως αλληγορικά αν το ερμηνεύσουμε, είναι η πραγματικότητα, δοσμένη με χιούμορ. Στο τέλος, ήμουν βέβαιη πως πρόκειται για ένα φαινόμενο υπαρκτό, ρεαλιστικό και πέρα ως πέρα αληθινό.

Το θαύμα της ζωής που θα επιτυγχανόταν σε λίγα δευτερόλεπτα με έκανε να χαμογελάσω, αλλά δεν ήξερα ότι θα έβλεπα ένα άλλου είδους θαύμα.. Το μωρό εμφανίστηκε και με την ίδια φυσικότητα που θα περίμεναν να πάρει την πρώτη του αναπνοή, εκείνο συμμετείχε σε όλα τα επιτεύγματα της τεχνολογίας που είχε γύρω του. Ξαφνιάστηκα για αυτό που έβλεπα, γέλασα αλλά και θαύμασα την εξυπνάδα του. Το θεώρησα μια μεμονωμένη περίπτωση, αλλά δεν ήταν. Προβληματίστηκα, αγχώθηκα κι ίσως πανικοβλήθηκα στην ιδέα ότι όλα τα παιδιά ηλικίας 2-5 ετών και πόσω μάλλον όσα θα γεννηθούν από εδώ και πέρα,αποτελούν την πιο γρήγορα ανατυσσόμενη ηλικιακή ομάδα που χησιμοποιεί το Διαδίκτυο.

Πρόκειται για τους ψηφιακά αυτόχθονες. Γεννώνται γνωρίζοντας ήδη τα πάντα για την τενχολογία. Έχουν μια αφοπλιστικά ισχυρή γνώση γι’αυτή. Και μας γεννάται η απορία "μα καλά.. γεννήθηκε με το να το ξέρει;"

Κι όμως, αυτό το ρητορικό ερώτημα που μου αναπτύχθηκε με έκανε να νιώσω μια δυσπιστία. Ίσως δεν ήθελα και δε θέλω να πιστέψω ότι είναι μια γενικευμένη κατάσταση, γιατί αμέσως τη γενίκευσα με την αρνητική πλευρά που αυτή έχει. Γρήγορα, όμως, η ελπίδα που ένιωσα έδωσε τη θέση της στην πραγματικότητα. Είναι γεγονός, φαινόμενο της εποχής μας.

Όπως σε κάθε κατάσταση,όμως, έτσι και σε αυτήν, υπάρχει και η δεύτερη όψη του νομίσματος. Αυτή είναι το συναίσθημα που ένιωσα όταν έκλεισα το video: ΠΡΟΚΛΗΣΗ.

Είναι πρόληση για όλους μας, είτε ως γονείς,είτε ΚΥΡΙΩΣ ως εκπαιδευτικοί να μετουσιώσουμε αυτήν την ικανότητα της σύγχρονης γενιάς, των ψηφιακά αυτοχθόνων παιδιών, σε δημιουργική ικανότητα.

Μπορούμε να τους διδάξουμε την τεχνολογία ως ένα εργαλείο για την επίτευξη των στόχων τους, για την ψυχαγωγία τους, για τη μάθηση και την καθημερινότητά τους. Έχουμε τη δυνατότητα να επενδύσουμε πάνω στο γόνιμο έδαφος της προϋπάρχουσας γνώσης τους για την τεχνολογία και να τους εμφυσήσουμε τη θετική πλευρά της, ως αρωγό τους για την αυτοπραγμάτωσή τους.

Ακόμα ένας παράγοντας που θα μπορούσε να αποβεί εξαιρετικά βοηθητικός για τα παιδιά, είναι να τους ενημερώσουμε πως η τεχνολογία σε οποιαδήποτε μορφή της και με οποιοδήποτε εργαλείο της, είναι ικανή να τα προστατεύσει από πολλούς κινδύνους αφού θα μπορούν να τη χρησιμοποιούν για να προφυλαχθούν, να προλάβουν ή και να γνωστοποιήσουν καταστάσεις άσχημες.

Όσο γράφω αυτά, είναι δεδομένη η μεταστροφή των συναισθημάτων μου. Ισορρόπησαν σε μια "ζυγαριά" αξιών που από τη μία πλευρά βρίσκεται ο θαυμασμός, η χαρά, η ευστροφία, η έκπληξη, η ελπίδα, το χαμόγελο κι από την άλλη ο πανικός, το άγχος, ο προβληματισμός, η επιρρέπεια και η οργή.

ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΨΗΦΙΑΚΑ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ.

Το ερώτημα που εγείρεται είναι : μπορούμε;

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στην καταλυτικής σημασία αξία της ψηφιακής μόρφωσης. Κι αν κάποιος από εμάς δε θέλει να το κάνει για τον εαυτό του, ας το κάνει για τα παιδιά. Το οφείλουμε...