Το 1912 τα Δωδεκάνησα  καταλήφθηκαν  από τους Ιταλούς.  Το 1920, με την συνθήκη των Σεβρών,  δόθηκαν στην Ελλάδα, με εξαίρεση την Ρόδο. Όμως η αποτυχία της Μικρασιατικής εκστρατείας και η άνοδος του Μουσολίνι, επέτρεψε στους Ιταλούς να τα κρατήσουν.

Μετά την ήττα των Ιταλών στον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο, για λίγα χρόνια κυρίαρχοι έγιναν οι Γερμανοί. Όταν και οι τελευταίοι συνθηκολόγησαν, πέρασαν για δυο χρόνια στην κατοχή της Μεγάλης Βρετανίας. Η στρατηγική τους θέση δεν μπορούσε ποτέ να τα αφήσει «ορφανά» και χωρίς διεκδικητές.

 Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, έριξε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την προσθήκη της Βορείου Ηπείρου, των Δωδεκανήσων, την διευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων και έθεσε ζήτημα κυριαρχίας της Κύπρου. Οι Έλληνες στο τέλος κατάφεραν να πάρουν μόνο τα Δωδεκάνησα.

Ύστερα από την Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, που κράτησε από τον Ιούλιο μέχρι και τον Οκτώβριο του 1946, τα άλλα αιτήματα της Ελλάδας έπεσαν στο κενό. Όμως, τα Δωδεκάνησα μαζί με 105 εκατομμύρια δολάρια, που έδωσε η Ιταλία σαν αποζημίωση, αποφασίστηκε πως θα ενωθούν με την Ελλάδα. Στις 10 Φεβρουαρίου του 1947, υπογράφτηκε στο Παρίσι η Συνθήκη Ειρήνης και τα Δωδεκάνησα επέστρεψαν και επίσημα. Η Σοβιετική Ένωση ζήτησε να παραμείνουν τα νησιά αποστρατικοποιημένα, κάτι που συνέβη. 

Η τελετή παράδοσης έγινε στις 31 Μαρτίου στην Ρόδο, μέσα σε πανηγυρικό κλίμα. Το 1955, τα Δωδεκάνησα έγιναν ενιαίος νομός με πρωτεύουσα την Ρόδο.