Η Καραμπέτη μιλά αποκλειστικά στο enikos.gr για το «Ριγιούνιον» που έγραψε η Μπασδέκη για τα 55α Δημήτρια

11:10 11:10

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ

Η σημαντική Καρυοφυλλιά Καραμπέτη «συναντά» εκ νέου την άξια συγγραφέα Γλυκερία Μπασδέκη στα πλαίσια των 55ων Δημητρίων και ερμηνεύει το ολοκαίνουργιο κείμενό της «Ριγιούνιον»που φιλοξενείται στο «μενού» των Δραματοποιημένων Αναγνώσεων.

Τα φετινά Δημήτρια μετακόμισαν κι αυτά στον ψηφιακό χώρο λόγω των μέτρων ασφαλείας για τον covid-19, γι' αυτό και φτιάχτηκαν έξοχες κινηματογραφημένες αναγνώσεις, με ηθοποιούς που διαβάζουν κείμενα εξαίρετων συγγραφέων που αφηγήθηκαν κάποιες Θεσσαλονικιώτικες ιστορίες,Περπατούν στην πόλη,την κοιτούν να οικοδομείται πάνω στο παρελθόν της και να περιμένει το μέλλον της. Οι φωνές των ηθοποιών μπλέκονται με τις λέξεις των συγγραφέων.Ένας χάρτης από απαγγελίες και αφηγήσεις μας ξεναγεί στα μονοπάτια της ιστορίας.Στην ενότητα των εξαιρετικών Δραματοποιημένων Αναγνώσεων φιλοξενείται και το «Ριγιούνιον»της Γλυκερίας Μπασδέκη με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη[πρόκειται για πρωτότυπο κείμενό της για τα 55α Δημήτρια], το οποίο θα ανέβει στην ψηφιακή πλατφόρμα www.e-dimitria.gr αύριο στις 18.45 και θα παραμείνει σε αυτή μέχρι στις 26 Οκτωβρίου.

Να τι μου είπε για το «Ριγιούνιον»- και όχι μόνο- η σημαντικότατη πρωταγωνίστρια του θεάτρου μας, με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να ακουμπά στην ψυχή είτε στη σκηνή, είτε στη ζωή...

«Ήταν Μάιος, μέσα στην καραντίνα, όταν μου τηλεφώνησε ο Άκης Σακελλαρίου για να μου μιλήσει για το θέμα των φετινών, διαδικτυακών αναγκαστικά Δημητρίων. Αποστάσεις. Αυτές που έφερε μια αμείλικτη πανδημία, μια παράξενη πρωτόγνωρη εποχή που σε έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με την αβεβαιότητα, τον φόβο, τα καταδιωκτικά άγχη. Αποστάσεις, απαγορεύσεις, η μοναξιά, ο εγκλεισμός, το σκοτεινό αύριο. Αλλά και οι αποστάσεις που έφερε το πέρασμα του χρόνου, το παράδοξο της ζωής και του θανάτου, αυτά που χάθηκαν για πάντα, αυτό που ήμασταν και δεν θα είμαστε ποτέ ξανά”.

Και συνέχισε “Η Δηώ Καγκελάρη σκέφτηκε πως θα ήταν ωραίο να γράψει για την περίσταση ένα κείμενο η Γλυκερία Μπασδέκη. Λατρεμένη ποιήτρια που την κέρδισε το θέατρο και είχα μαζί της μια αξέχαστη συνάντηση πριν χρόνια στο Ραμόνα travel των Bijoux de Kant. Η Γλυκερία είναι καθηγήτρια. Ζει και εργάζεται στην Ξάνθη. Ξέρει από μέσα πολύ καλά την άλλη μεγάλη πληγή, της παιδείας. Πρώτη αυτόματη σκέψη της, ένα σχολείο. Ένα ριγιούνιον που δεν γίνεται, γιατί δεν μπορεί να γίνει, καμιά δεν θα ’ρθει. Έχουν απαγορευτεί οι συναθροίσεις, οι αγκαλιές, τα δάκρυα, τα φιλιά. Πόλεμος. Δεύτερη αυτόματη σκέψη μου, το δικό μου σχολείο, το Α΄ Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης, η γενιά μου, η δεκαετία του ’70, από τη χούντα στο Πολυτεχνείο, το Κυπριακό, τη μεταπολίτευση. Άναψαν τα τηλέφωνα, Ξάνθη-Αθήνα, ενδιάμεσος σταθμός η Θεσσαλονίκη. Ξεπήδησαν μνήμες, συγκινήσεις, πλημμύρισαν οι γραμμές και οι καρδιές μας από τους απαγορευμένους ποιητές και τα απαγορευμένα τραγούδια, τους έρωτες κάτω απ’ τις σημαίες, την κοσμογονία, τον ρομαντισμό της ένδοξης εφηβείας και της Ιστορίας του τότε, που αντί να αλλάξει τον κόσμο, μεταλλάχτηκε στην πιο βαθιά απογοήτευση. Το Ριγιούνιον είναι η ελεγεία της ματαίωσης. Ένα-ένα περνούν μπροστά μου τα πρόσωπα εκείνων των κοριτσιών που σημάδεψαν τη ζωή μου με τα όνειρά τους, τα οράματά τους, τα ποιητικά τους μάτια. Τις αγαπώ, τις κουβαλώ παντού μαζί μου, τους χρωστάω πολλά. Το Ριγιούνιον μού δίνει την ευκαιρία να τους μιλήσω. Εγώ έδωσα στη Γλυκερία το βίωμα κι εκείνη μου χάρισε τις λέξεις. Της μίλησα και για ένα τραύμα βαθύ, για το αβάσταχτο καλοκαίρι του ’74 κι εκείνη το ’κανε ποίηση, άνοιξε μικρές ρωγμές να ξεχυθεί η θλίψη, και μου ’δωσε την αφορμή να συναντήσω μετά από χρόνια τα πρόσωπα που σημάδεψε η Ιστορία και που πολύ λίγοι έμαθαν γι’ αυτά. Εθνικές τραγωδίες, προσωπικές τραγωδίες. Αυτοί που έφυγαν κι αυτοί που έμειναν να συνεχίσουν τις ζωές τους, βιώνοντας τις μεγάλες απώλειες και τα αναπάντητα γιατί. Γιατί έτσι είναι ο μεγάλος μηχανισμός. Τρέφεται με αίμα, όνειρα ανεκπλήρωτα, ανοίγει πληγές που δεν κλείνουν ποτέ. Γλυκερία, σ’ ευχαριστώ για την ωραία σου ψυχή. Κορίτσια με το Άλφα κεντημένο στην καρδιά σας, σας ευχαριστώ. Χρήστο Χατζόπουλε, Χριστόδουλε Δοϊτσίδη, παιδιά των Νοράτλας και της Επιχείρησης Νίκη, σας ευχαριστώ. Λεμονιά Χατζοπούλου και όλες οι μανάδες και οι αδελφές και οι σύζυγοι και οι πατεράδες, σας ευχαριστώ. Να είστε ευλογημένοι. Γιατί «την πατρίδα μας τη λένε αγάπη μέχρι το τέλος του κόσμου».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>